Papegaaien kunnen alleen maar kunnen imiteren wat hen voorgezegd wordt, maar bij hen is dat niet erg. Bij nieuwsredacties komt iets gelijkaardigs ook voor, maar daar is het wél een probleem.
Als er cijfers bekendgemaakt worden, dan is dat nieuws. Nieuwsredacties brengen daar dus verslag van uit: een artikel in de krant, een item in het tv- of radionieuws. Maar meestal vertellen die cijfers maar één kant van het verhaal: die van degene die met het nieuws naar buiten komt. Om het papegaaienniveau te overstijgen, zouden journalisten de reflex moeten hebben om op zoek te gaan naar die andere kant.
Concreet voorbeeld: meer en meer kinderen worden van school gestuurd. In 60 % van de gevallen heeft dat te maken met asociaal gedrag (en dat is blijkbaar opvallend), en in 25 % (van het totaal, of van die 60 %?) om ernstige misdrijven.
Dit artikel beschrijft het standpunt van de scholen. De leerlingen in kwestie vormen een probleem, de scholen 'lossen het op' door hen 'definitief te schorsen', zoals dat dan heet. Einde verhaal, zowel voor die scholen als voor de nieuwsredacties. Maar in feite is dit alleen maar symptoombestrijding, en juist de leerlingen die moeilijk in het systeem passen zijn degenen die extra aandacht nodig hebben. Wat hier gebeurt, is dat ze aan hun lot overgelaten worden.
Een volledig verhaal zou ook ingaan op wat er aan die schorsing voorafging. Niet alleen op het asociaal gedrag of het geweld, maar ook op wat de scholen zelf al gedaan hebben om een échte oplossing te zoeken. Als je inziet dat zo'n schorsing symptoombestrijding is, kun je er namelijk van uitgaan dat die scholen zich er makkelijk vanaf maken of zelfs dat ze harteloos zijn, maar ook dat is waarschijnlijk niet het geval.
Verder stopt dat verhaal natuurlijk niet zodra de 'probleemleerlingen' van school gestuurd zijn. Wat gebeurt er verder met hen? Krijgen zij nog begeleiding, en zo ja, op welke manier? Als ze zich in een andere school inschrijven, hoe gaan ze daar dan om met die schorsing? Krijgen die leerlingen een eerlijke kans om zich te bewijzen of hebben ze al ineens een stempel mee? We horen en lezen in het nieuws over al die jongeren die zonder diploma de school verlaten, maar (te) weinig over hoe dat komt of wat eraan gedaan kan worden. Dit lijkt me een van de oorzaken. Wie linkt die twee feiten aan elkaar? En misschien nog het belangrijkste: wat is het verhaal van die leerlingen zelf? Over welk gedrag gaat het, en is het echt wel onoverkomelijk? Hoe komt het dat die leerlingen dat soort gedrag stellen? Kunnen scholen, beleid of de samenleving misschien de oorzaken van dat gedrag aanpakken?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten