Vrouwen aan de macht?!

Titels bedenken, het is toch een stiel apart. Een artikel - of zelfs 'alleen maar' een nieuwsfeit - samenvatten in een paar pakkende woorden, het is op zich al niet altijd eenvoudig. Daarnaast moet zo'n titel de aandacht trekken, want artikels moeten ook gelezen worden. Kiezen voor herkenbare beelden kan daarbij een strategie zijn, zeker als ze niet helemaal overeenstemmen met hoe mensen de wereld ervaren. 'Vrouwen aan de macht' is zo'n herkenbaar beeld: we kennen het bijvoorbeeld van het liedje 'Alle meisjes aan de macht' of een slogan als 'de verbeelding aan de macht', en het wordt regelmatig gebruikt, ook in nieuwsartikels. Bovendien is het nog altijd een uitzondering als vrouwen ergens 'aan de macht zijn'.

Op 26 november 2014 stond het boven een artikeltje in Metro.

Bron: http://issuu.com/metrotime/docs/metro_nl_20141126

Dat de samenstelling van het Vlaams Parlement wereldwijd het beste pariteit benadert, is op zich natuurlijk goed nieuws. Alleen klopt de titel niet. Met 44 % ben je niet 'aan de macht': je bent nog altijd in de minderheid. Kijken we bovendien naar wie het meeste macht heeft op dat niveau, dan zien we dat ook de Vlaamse regering ongelijk samengesteld is: vier vrouwen tegenover vijf mannen. Als kers op de taart is zelfs de aanvoerder van de ploeg een man - maar met twee vrouwen als vice-premiers, dat wel.

http://www.vlaanderen.be/nl/vlaamse-regering

Wil je nog meer gaan muggenziften, dan zul je bijvoorbeeld vaststellen dat ook de partijbesturen hoofdzakelijk uit mannen bestaan. Partijbesturen spelen een grote rol in het beleid van 'hun' ministers. Hun positie zal misschien wel gewicht in de schaal werpen, maar zelfs de vrouwen in zo'n regering of in zo'n parlement voeren dus een beleid uit dat hoofdzakelijk door mannen uitgestippeld wordt.

Dus ja, ons Vlaams Parlement is goed 'op weg' naar een evenredige vertegenwoordiging van mannen en vrouwen. Maar nee, vrouwen zijn er niet aan de macht. We zijn alleen nog maar op weg, want in de Vlaamse bevolking zijn vrouwen (nipt) in de meerderheid. Zelfs in het Vlaams Parlement zijn ze dus nog ondervertegenwoordigd. Bovendien is 'op weg' relatief: de federale regering bewijst dat het even hard weer de andere kant kan opgaan.

Riziv stigmatiseert thuisverpleegkundigen

Het Riziv bracht via persagentschap Belga een zorgwekkend feit onder de aandacht.

Bijna vier op de tien dossiers waarbij de ziekteverzekering (Riziv) zorgverleners heeft betrapt op gesjoemel, betreft thuisverpleegkundigen. De beroepsgroep spant daarmee de kroon inzake fraudedossiers.

De Redactie neemt het bericht over, en schrijft in de inleiding op het artikel zelfs dat thuisverpleegkundigen 'op grote schaal sjoemelen'. De online versies van De Morgen en Knack citeren uit het artikel dat in De Standaard verscheen. Hun korte tekstjes verwijzen wel naar het vastgestelde misbruik, maar laten een belangrijk stukje informatie vallen:

Voor alle duidelijkheid: de overgrote meerderheid van de thuisverpleegkundigen fraudeert niet. Het gaat om zo’n 3 procent van de 22.500 thuisverpleegkundigen dat het niet nauw neemt met de regels.

Voor nog meer duidelijkheid: thuisverpleegkundigen zijn voor de uitbetaling van hun 'loon' afhankelijk van het Riziv. Als ze daar vinden dat er iets fout is aan de administratie wachten ze met uitbetalen - en het duurt sowieso al minstens een maand voor die betalingen gebeuren. Ook wie te weinig aanrekende, moet zo langer wachten, terwijl de rekeningen gewoon verder binnenkomen. Als het Riziv bovendien oordeelt dat bepaalde zorg niet nodig was of niet correct aangerekend is, betalen ze niet. Maandelijks stellen thuisverpleegkundigen vast dat ze verschillende keren gratis gewerkt hebben, terwijl ze wel hun verplaatsing moesten doen, en ze materiaal nodig hadden bij hun werk. Dat soort praktijken zorgt er bovendien voor dat mensen soms niet de zorg krijgen die ze verdienen omdat de verpleegkundigen hen niet hoog genoeg durven te scoren, uit vrees dat het Riziv hun oordeel zal verwerpen en niet zal uitbetalen. Of ook: dat die mensen die zorg wél krijgen, maar dat de verpleegkundige daar gratis voor zorgt.

Het nieuws, en de meer dan ongelukkige verwoording ervan, stigmatiseert de thuisverpleegkundigen die hun werk wél correct doen. De aangekondigde screenings vergroten de vrees dat scores en zorgen verworpen zullen worden, wat directe gevolgen heeft voor de patiënten - zeker voor die patiënten die het meest nood hebben aan extra zorg. En ik wil niet in de schoenen staan van degenen die sowieso al moesten opboksen tegen de vooroordelen van mensen die denken dat verpleegkundigen schatten verdienen. Wat het Riziv en de media hier doen, is in beide sectoren deontologisch onverantwoord.

Meest geklikt: als het maar met seks te maken heeft... (2)

Het Nieuwsblad verstuurt een dagelijkse 'samenvatting' van het nieuws van de dag. Dat kan het nationale nieuws zijn, of het 'belangrijkste' nieuws uit je regio. In elk geval staat er een rubriekje 'Meest geklikt' of 'Veel geklikt' bij, met links naar de populairste berichten van de dag. Dat is natuurlijk een truc om mensen naar de site te lokken, en er is één trend heel duidelijk aanwezig. Ligt het aan het soort nieuws dat Het Nieuwsblad in de kijker zet, of aan de interesses van het lezerspubliek? In ieder geval: er zit een duidelijke rode draad in.
(Dit is zelfs al deel 2. Deel 1 opnieuw bekijken?)

Eenzijdige perspectieven

Geen 'debat' verhit zo de gemoederen als de Zwarte Pietendiscussie. De media - en heel wat opiniemakers - blijven daarbij heel hard in één perspectief zitten: Zwarte Piet is 'van ons'. 'We' weigeren dan ook massaal de nieuwe Sinterklaasliedjes te zingen. De vraag om aanpassing komt volgens die artikels zelden of nooit van 'voorstanders van een divers en inclusief feest' maar van 'tegenstanders van Zwarte Piet'. Zo wordt de indruk gewekt dat het niet om aanpassingen of veranderingen zou gaan, maar om een aanval en om afschaffing van de Pietenfiguur op zich. Of het om racisme gaat, is een vraag die bijna uitsluitend aan blanke mensen gesteld wordt: zie bijvoorbeeld Reyers Laat en TerZake. Mensen met een zwarte huidskleur zijn blijkbaar moeilijk te vinden, tenzij ze voor Zwarte Piet zijn. Meer zelfs: die enkelingen vegen de discussie blijkbaar van tafel. Nog liever een moslim die het probleem niet ziet dan de woordvoerder van het Afrikaans Platform, dus, terwijl die laatste zowel door zijn persoonlijke ervaring als door zijn functie een veel logischer gesprekspartner is.

In dat soort sfeer krijgen we titels zoals die van het Algemeen Dagblad: "Hoe houden we het gezellig?" (mijn cursivering - bb) Dat is niet de vraag. Voor heel wat mensen is het niet gezellig, en dat proberen ze al een paar decennia duidelijk te maken. Hoe maken we het gezellig, zou dat dus moeten zijn. En één ding is zeker: alvast niet door geweld tijdens betogingen of doodsbedreigingen.

Bijna identieke foto's, toch een heel ander verhaal

Interessant (Engelstalig) artikel over hoe bijna identieke foto's verschillende reacties krijgen naargelang er blanke of zwarte mensen op staan.

"A tale of two breastfeeding pictures" - Ruby Hamad, DailyLife

De aanleiding zijn twee foto's van studentes die borstvoeding geven, maar er staan ook links in naar gelijkaardige reacties op heel andere beelden.