Het is niet echt meepraten met de jeugd, maar we kunnen de jeugd iets leren.
Is het een nieuwe term? Een nieuw concept? Nee: de theorie dateert al van 1975, uit het tweedegolffeminisme. Laura Mulvey schreef toen over dat 'mannelijke oog' (ik vind de vertaling niet helemaal geslaagd) in Hollywoodfilms. Wat we te zien krijgen en op welke manier, wordt bepaald door de heteroseksuele mannen achter de camera en in de regiestoel.
Als daar in 1975 al over geschreven werd, is het dan ondertussen nog niet verouderd? Verre van. Getuige de 'babeshots' tijdens WK-matchen en de waanzinnige aandacht voor Axelle De Spiegelaere, de focus op het uiterlijk van vrouwelijke artiesten in plaats van op hun muzikaal talent, en de manier waarop borsten het nieuws halen. Of het nu op een podium is tijdens een optreden of in de straten van Kopenhagen: "Hooray, boobies!"
Het fenomeen is diep doorgedrongen in onze cultuur. Zo diep dat zelfs een vrouwenblad als Flair het 'vooral goed gevonden' noemt als twee Belgische studenten een YouTube-hit scoren door een vrouw met een gebodypainte broek de straat op te sturen. Zo diep dat ene Martina Temmerman de terechte vraag om meer vrouwen in de sportjournalistiek wegwuift omdat er 'prangender kwesties inzake diversiteit zijn dan de debattafel van een voetbalprogramma'. Blijkbaar is het wel prangend genoeg om ertegen te reageren, en en passant een hoop onnozele clichés te verkondigen over vrouwen die naar voetbal kijken. En wat ook duidelijk het gevolg is van dat door mannen gedomineerd wereldbeeld: het stevige antwoord van Kristien Hemmerechts en Linda De Win kreeg de clichétitel 'Vrouwen met ballen'.
('Meepraten met de jeugd' is een mailnieuwsbriefje dat ik elke werkdag verstuur naar collega's die wat meer wilden weten over jongerentaal en socialemediaterminologie. Die mails hebben meestal meer met taal dan met mediakritiek te maken, maar dit bericht leek me hier meer thuis te horen dan op mijn andere blog.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten